.

8.1.2008 | 08:16

Bakdyramegin að Taj Mahal

Vaknaði við sólarupprás og leit útum hótelgluggann. Það var þoka en í henni leyndist þetta:

Taj Mahal er minnismerki um ást. Þegar önnur eiginkona keisarans Shah Jahan lést árið 1631, við að fæða sitt fjórtánda barn, varð keisarinn svo sorgmæddur að hárið á honum varð grátt á einni nóttu. Framkvæmdir hófust strax og stóðu í rúma tvo áratugi. Talið er að um 20 þúsund verkamenn hafi komið að smíðinni en kostnaðurinn var allt að 3 milljónir rúpía, sem er að núvirði um 4550 milljónir íslenskra króna. Sjálfsagt eitt dýrasta ástartákn sem um getur.

Að loknum morgunmat trítlaði ég niður að hallarinnganginum. Á meðan ég virti fyrir mér röðina fyrir utan, kom að mér Indverji og benti mér á leið til sjá höllina að aftan, án þess að borga aðgangseyri sem er fáránlega hár. Ég gekk því framhjá innganginum, meðfram kastalaveggnum og mætti á leiðinni fleiri öpum en mönnum. Á leiðarenda blasti meistaraverkið við en þar voru líka nokkrir vopnaðir menn. Einhvers konar lögreglumenn skildist mér en þeir vildu endilega fá mynd af sér við Taj Mahal. Og auðvitað vill maður gera mönnum með byssu við hæfi.

Síðan stökk ég upp í rútu á leið í eitthvert þorp sem að ég kann ekki að skrifa nafnið á.